Het kan snel gaan. Binnen een maand zijn er nu twee studies gewest waaruit blijkt dat een afnemend wolkendek en als gevolg hiervan een toegenomen zonnestraling, een belangrijke oorzaak voor stijgende temperaturen op Aarde zijn geweest. Dit alles blijft echter een dode letter als er geen evidente oorzaak voor dit afnemende wolkendek kan worden aangewezen.
In mijn vorige blogs hen ik geprobeerd duidelijk te maken dat algenbloei en de hierdoor veroorzaakte “dode zones” in de wereldzeeën, verantwoordelijk zouden kunnen zijn voor een ondiepere oceanische menglaag, die daardoor sneller opwarmt. En een opgewarmde SST blijkt verantwoordelijk te zijn voor een verminderde wolkenbedekking (zie mijn vorige blog ‘Aardstraling op de maan’).
Maar in hoeverre kan dit verschijnsel de constateringen van de onderzoeken door Goode (2021), (zie mijn vorige blog) en Hans-Rolf Dübal en Fritz Vahrenholt (2021) (hiervan is een mooie vertaling te vinden op https://klimaatgek.nl/wordpress/2021/10/11/its-the-cloud-stupid/) verklaren?
Ik wil het (nogmaals) proberen, door terug te vallen op de klimaatgeschiedenis van de vorige eeuw.
Zoals uit de onderstaande grafiek valt te zien is de Aarde de afgelopen eeuw met 1 graad opgewarmd. Vrij algemeen wordt aangenomen dat dit te wijten moet zijn aan de toename van het CO2 gehalte in de atmosfeer.
Als dat zo is (volgens satellietwaarnemingen is er overigens een opwarming van ‘slechts’ 0,4 graden van 1980 tot september 2021) , dan is er toch iets geks aan de hand met deze opwarmingsgrafiek. Wat gebeurde er in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw? Ook de periode na 1890 tot 1910 is behoorlijk afwijkend van het normale patroon.
Sceptici hebben deze periodes steeds gezien als tijdperken waarin wordt duidelijk gemaakt dat de natuurlijke variatie van de Aarde niet valt te onderschatten, omdat het CO2 gehalte op geen stukken na, een merkbare invloed op de globale temperatuur zou kunnen hebben gehad, terwijl warmisten tot dusverre alles in het werk hebben gesteld om deze periodes maar gewoon te ‘vergeten’.
Maar als we aannemen dat ‘de mens’ verantwoordelijk is voor de vreemde temperatuursprongen van de aarde in de twintigste eeuw, waarom zou dat niet het geval zijn in deze periodes?
De geschiedkundige antwoorden op deze vragen zijn eigenlijk niet zo heel moeilijk te vinden. Van 1978-1895 was er een forse landbouwcrisis in Europa, waardoor een fors gedeelte van de plattelandsbevolking verdween naar de steden of naar de nieuwe ‘beloofde landen’, Amerika en Australië. Grote stukken landbouwgrond bleven braak liggen, net zoals het geval was tijdens de wereldoorlogen. Dit blijkt een afkoelend effect te hebben, net zoals een al te intensieve landbouw voor opwarming zorgt.
Dit blijkt tijdens de jaren dertig in Amerika het geval geweest te zijn. Wat we weten is dat de ‘great dust bowl’ door de Verenigde Staten raasde in de jaren dertig. De prairiegronden van de “great plaines”, (zoals hieronder te zien, een flink stuk van de Verenigde Staten), werden door ondoordacht landbouwgebruik ontdaan van hun vruchtbare humus-toplaag, wat grote zandstormen veroorzaakte.
Het gevolg van een en ander is fraai te zien in de onderstaande foto uit Texas 1935.
Maar hoe heeft dit effect kunnen hebben op de globale temperatuur van deze jaren?
Zandstormen en algenbloei
Zandstormen blijken een flink effect te kunnen hebben op de algenbloei van de oceanen, waar zij uiteindelijk zodanig in kracht afnemen dat hun lading uit de lucht valt.
Een fraai voorbeeld hiervan is te vinden op https://news.algaeworld.org/2016/12/east-asian-dust-storms-linked-algal-blooms/. Hierin wordt de situatie van China in 2010 beschreven:
“In 2010, China was struck by a massive dust storm that blanketed the capital Beijing in a thick layer of yellow dust and spread as far as Japan. The dust storm was accompanied by a large algal bloom off the coast of Shandong, thought to have been triggered in part by the increase in iron blown in from the storm.
However, few studies have examined the direct link between natural dust events and marine biological productivity. Using simulations and data from the Cloud-Aerosol Lidar and Infrared Pathfinder Satellite Observation (CALIPSO) satellite, Dr. Tan Saichun and Professor Shi Guangyu from the Institute of Atmospheric Physics of the Chinese Academy of Sciences have quantitatively estimated the contribution of dust deposition to phytoplankton growth. Their results showed that dust aerosols mainly floated up to 13 km above ground level over the source regions and above the seas.
Furthermore, dust containing iron was the most important factor affecting phytoplankton growth and the deposition of iron via severe dust storms satisfied the increase in demand required for phytoplankton growth (115-291 percent). The article can be found at: Tan et al. (2016) Transport of East Asian Dust Storms to the Marginal Seas of China and the Southern North Pacific in Spring 2010.”
Het gevolg voor ‘het klimaat’ in China was bizar. Wikipedia meldt:
“June 27–29 saw the heaviest rain fall in Luolou township in the Chinese Guangxi Zhuang autonomous region in 300 years. 6,673 people were affected; as the town was cut off, schools closed and people travelled by boat.[90]
The heat wave hit China’s Liaoning Province and Hubei Province on the 2nd.
The heat wave hit Wuhan city, Hubei Province, Qionghai, Hainan Province, Nanning city, Guangxi Zhuang autonomous region, on July 3.[91] As the hot weather swept most of northern, central and southern China some regions recorded temperatures soaring up to 39 °C (102 °F).
July 5 saw temperatures of 40 °C (104 °F) scorch 16 provinces, autonomous regions and municipalities. The National Meteorological Center (NMC) issued a yellow heat alert to the provinces of Shandong, Anhui, Jiangsu, Gansu, Beijing, Inner Mongolia Autonomous Region, Shaanxi and Shanxi Province on July 5.[92] About 400,000 square kilometres (150,000 sq mi), or 37.8%, of Inner Mongolia were hit by drought.
Xingqing Lake, in the Xingqing Palace Park, turned crimson; park spokesman Liang Zibin blamed a mixture of pollutants and high heat for the aquatic phenomena.[92] There were serious problems with green algae in the river surrounding the ancient city of Xi’an. Lakes and rivers turned green and red as a result of algae blooms flourishing in the hot weather, according to the Xinhua news agency.
July 5 saw Beijing set a new highest temperature record at 40.3 °C (104.5 °F). Near record heat waves hit both Gansu Province, Guizhou and Inner Mongolia on the 5th.
A yellow-level heat alert was issued in the provinces of Guangdong and Hainan as well as Guangxi Zhuang Autonomous Region, due to predicted temperatures of 35 to 38 °C (95 to 100 °F) on July 5.
Bajin, Macau and Hong Kong witnessed a heavy spike in temperatures on the 7th.
Temperatures in Sichuan and Quzhou rose sharply to 35 °C (95 °F) as the average heat wave temperature 13 of the China’s provinces and regions reached over 35 °C. A record temperature of 41.8 °C (107.2 °F) hit Beijing on the 7th and were predicted to reach 40 °C (104 °F) on the 8th.
On 7 July, five people died and eight were missing after torrential rains caused flash floods in Huangyuan County, in China’s overheating Qinghai Province, according to local government sources. Rumours that a homeless old man had also been crushed to death in a partly collapsed house were denied by rescue workers.
July 8 saw the highest temperature and heavy rain storms across the People’s Republic of China so far. China’s National Meteorological Centre (NMC) predicted that temperatures would fall by the 9th.[21] Local authorities and the NMC also issued an orange flood alert in central and southwest China were put on flood alert and the worst floods for 40 years hit the regions.
Heavy rains hit Hubei and Anhui provinces on July 8 and caused a 1 meter deep flood which killed 1 person and made 500,000 homeless. The storm moved southeastward over the next day, helping to dissipate the local heat wave.
Forest fires hit parts of Qinghai Province on July 20.
There was a forest fire in the Greater Hinggan Mountains of Heilongjiang Province according to Sun Xiguo, director of the fire control headquarters of Greater Hinggan Mountains. More than 7,000 people in Heilongjiang and another 3,000 from Inner Mongolia battled the fires as the province’s ground temperature had been as high as 50 °C (122 °F) on August 4.”
Maar het geval staat natuurlijk niet op zichelf. Ook op https://www.sciencedaily.com/releases/2008/02/080206192436.htm zien we: “Dust Storms In Sahara Desert Trigger Huge Plankton Blooms In Eastern Atlantic”:
Het stuk kan als volgt worden samengevat:
“Scientists are at sea studying the Saharan dust that blows off the coast of Africa – triggering huge plankton blooms in the eastern Atlantic. Saharan dust is rich in nitrogen, iron and phosphorus and acts as a fertilizer on the production of plankton.”
Scientific American kon natuurlijk niet achterblijven: https://www.scientificamerican.com/gallery/saharan-dust-feeds-atlantic-ocean-plankton/
A storm in Africa’s Sahara Desert brought a sandy fertilizer to the Atlantic Ocean on April 8, triggering plankton blooms that show up as blue-green swirls in this photo from the European Space Agency’s Envisat satellite. The storm’s plume covered parts of Ireland [top left], England [top right], France [below England] and the Iberian Peninsula [bottom right].
Saharan sand carries nitrogen, phosphorus and iron—delicious and essential treats for phytoplankton, which are microscopic ocean plants. The sand frequently hitches a ride on atmospheric convection currents and travels as far south as the tropical Atlantic and west to the Caribbean Sea.
Saharan dust in the ocean is a “mixed blessing,” according to NASA’s Earth Observatory. The plankton that feed on the dust’s minerals can bloom significantly, providing food for other ocean creatures, but an overgrown bloom can consume much of the dissolved oxygen in an area and create an anoxic dead zone.”
De belangrijkste zandstorm van de afgelopen jaren werd door NASA “Godzilla” gedoopt. Op https://www.youtube.com/watch?v=emXvvgI-dB0 is een sfeervol filmpje over dit monster verschenen.
Anders dan de ‘gewone Sahara-zandstormen verdween Godzilla niet in de Atlantische, maar in de oostelijke Stille Oceaan. Hongbin Yu, een wetenschapper, verbonden aan het NASA Goddard Space Flight Center voorzag al problemen:
“In nutrient-limited waters, iron and other nutrients in dust can trigger phytoplankton blooms with wide-ranging effects.
In this case, I do not expect to see much of a response from the Gulf of Mexico, which already has plenty of nutrients. But we could see a major response in a few weeks if enough dust passes over Central America and ends up in the more nutrient-limited waters of the eastern Pacific.”
Algenbloei vond echter nog verderop plaats, In september 2020 trad algenbloei op langs de kust van Kamchatka. Op de site van National Geografic (https://www.nationalgeographic.com/animals/article/algae-bloom-kills-marine-life-kamchatka-peninsula) is te lezen:
“Meanwhile mounds of lifeless sea urchins and starfish were washing up on Kamchatka’s eastern shores. Beachgoers picked up limp red octopuses by their tentacles. A patch of fetid yellowish foam hundreds of feet wide and several miles long floated down the coast. Divers estimated that in some places, 95 percent of bottom-dwelling organisms had perished.
“My reaction was absolute bewilderment, because we’re used to the water at Khalaktyrskiy Beach always being very clean, and nothing like this had ever happened before,” says Dyba, who is still suffering eye dryness a month later.
The problem has spread southwest, around the peninsula and up the food chain: Thousands of dead fish, mostly bottom feeders, were found on Kamchatka’s western shore this week, and several brown bears suffered severe food poisoning after eating them—just one example of the potential ripple effects this mass marine life die-off could cause.
While many initially suspected pollution, scientists now say the deaths were probably caused by an algal bloom. That raises even more troubling questions about how climate change is affecting one of the planet’s most biodiverse marine environments, home to endangered species such as steelhead trout and sea otters.”
Terug naar de crisis in de jaren dertig
De grote zandstormen die “The great planes” teisterden zullen een vergelijkbaar zijn geweest met Godzilla (met oceanen die destijds nog veel minder mineralen zullen hebben bevat als nu) met een vergelijkbaar effect.
Dit komt onder andere tot uiting in de aantallen hittegolven die gedurende deze periode Amerika teisterden:
Geef een reactie