Ik was vorige maand (zie: Het onverdraaglijke zwijgen) nog wat naïef om veronderstellen dat alleen Xi Jinping, onbetwiste leider van China, het licht had gezien ten aanzien van de grote klimaatcrisis die de wereld teistert. De grote COP26 bijeenkomt in Glasgow leerde anders.
Er is eigenlijk weinig toe te voegen aan de samenvatting die Ferdinand Meeus geeft op https://opiniez.com/2021/11/09/klimaatconferentie-cop26-een-grote-flop/ferdinand-meeus/ van de bijeenkomst in Glasgow:
“Van 31 oktober tot 12 november vindt de internationale klimaatconferentie COP26 plaats in Glasgow. We hebben het over Conference of the Parties nummer 26. Deelnemers zijn de landen die het Klimaatakkoord van Parijs hebben ondertekend, waarbij ze plechtig beloofden de opwarming van de aarde te beperken tot 2°C, liefst tot 1,5°C. Alle landen hebben daartoe vrijwillig nationale plannen ingediend om de CO2-uitstoot te verminderen. De EU is koploper met de Green Deal van Frans Timmermans en de belofte om zero CO2-uitstoot tegen 2050 te realiseren.
De wereldwijde CO2-uitstoot per land ziet er zo uit: China staat met voorsprong op nummer één. Gevolgd door de USA, India en Rusland. De uitstoot van Nederland en België is respectievelijk 0,5% en 0,3%. De EU als geheel omvat ongeveer 9% van totale uitstoot. De EU heeft als eerste aangekondigd om tegen 2050 de uitstoot van CO2 naar NUL terug te brengen. De waanzin van dit Europese klimaatbeleid zit in de cijfers. Omdat zowel China, India en Rusland hun uitstoot nog zullen verhogen, zal het eindresultaat in 2050 uitkomen op een hoger niveau.
Hoofdreden COP26: The Money
De hoofdreden van deze vergadering was eigenlijk: hoe gaan we die beloofde honderd miljard dollar per jaar uit het Akkoord van Parijs van 2015 verdelen tussen de arme landen? Te beginnen met de vaststelling dat de rijke landen het beloofde bedrag nog niet volledig op tafel hebben gelegd. Over dat klimaatgeld was ook nog wat verwarring. Kon die belofte nu in de vorm van giften, leningen met of zonder rente of investeringen allemaal worden opgeteld tot een jaarlijkse honderd miljard?
Veel rijke landen hadden ook ontwikkelingsprojecten als ‘klimaatgeld’ ingebracht. En dat vonden de arme landen dan weer niet gerechtvaardigd. De geldkwestie ging vast en zeker het meest verhitte gespreksonderwerp worden in Glasgow. Vandaar dat veel Afrikaanse landen met delegaties van 50 tot meer dan 300 personen waren overgevlogen om die levensbelangrijke financiële details uit te werken.
En de wegblijvers zijn….
President Xi van China, met de grootste CO2-uitstoot, heeft zijn kat gestuurd naar Glasgow en gaat rustig verder met verhoging van CO2-uitstoot op basis van hoofdzakelijk steenkool. China heeft wel beloofd om tegen 2060 naar nul uitstoot te gaan. Maar dat is een niet-bindende ‘belofte’ die voor de opvolgers is van President Xi.
President Poetin van Rusland vond het niet nodig om af te reizen naar Glasgow. Poetin is een pragmaticus en laat het alarm toeteren over aan de westerse wereld.
India, nummer drie in wereldwijde CO2-uitstoot, heeft een stunt uitgehaald met uitgestoken tong. Minister-president Modi beloofde in Glasgow tegen 2070 zijn land naar nul uitstoot te brengen, terwijl op dezelfde dag zijn minister aankondigde om voluit voor meer steenkoolproductie te gaan. Het is goed om te weten dat Modi nu al 71 jaar is. Dus hij belooft in Glasgow iets te doen in vijftig jaar, waarbij hij vakkundig de hete rijst doorschuift naar de opvolgers van zijn opvolger. Zo gaat dat dikwijls met klimaatbeloftes.”
Proefballon
Er werd in Glasgow nog een proefballon opgelaten om te laten zien hoe serieus de Westerse landen waren ten aanzien van de grote klimaatdreiging. Is “Het Westen”, als de grote gangmaker van de ‘energie-wende’, ook werkelijk van mening dat de extreme weersgebeurtenissen veroorzaakt worden door de koolstofemissies? Als dat zo is, zou het dan niet reëel zijn om te veronderstellen dat de veroorzakers van deze crisis-situaties ook geldelijk hun verantwoordelijkheid zouden nemen?
Moet er dan niet een compensatie voor de geleden schade voor de ontwikkelingslanden komen? Een fonds om de zogenaamde loss and damage te compenseren? Dan gaat het dus over de schade door klimaatrampen die het Zuiden vandaag al heel hard treffen: droogtes, mislukte oogsten, orkanen en overstromingen.
Geen rare eis in dat opzicht, maar “wij” weigerden simpelweg om de gelden bijeen te brengen om zo’n fonds te doen slagen. Daar was ook wel reden toe natuurlijk, extreem weer hoort nu eenmaal bij het klimaat, maar volgens het IPCC (“de Wetenschap”) was hierover wel reden om te twijfelen…
We hebben van onze -westerse- berichtgevers al veel gehoord over de onmogelijke positie waarin het westen werd gebracht door de halsstarrige houding van China en India. Maar hoe kijkt men er daar tegenaan?
Op https://www.pvda.be/cop26_greenwashfestival_van_het_noorden, vertelt de Indiase historicus, journalist en directeur van het Tricontinental Insitute of Social Research Vijay Prashad, over zijn kijk op de mislukking van Glasgow:
“De westerse landen willen nu vooral de schuld voor de klimaatopwarming afschuiven op groeilanden als India en China. Behoorlijk hypocriet, als je weet dat 92% van de historische uitstoot sinds 1850 uit Noordelijke landen komt. Ook vandaag is de ton CO2-uitstoot per inwoner in het westen veel groter. Zo is die van de VS meer dan 15 ton CO2 per inwoner, tegenover 7,4 ton per inwoner in China of net geen 2 ton per inwoner in India.
Ten slotte zijn veel van de broeikasgasemissies die in het Zuiden worden uitgestoten het gevolg van goedkope productie voor de westerse markt. “De westerse landen outsourcen hun vervuiling en zeggen dan dat wij minder moeten uitstoten”.
Niet thuis
Dat de rijke landen geen zin hadden in een dergelijk fonds, laat eigenlijk al zien dat misschien ook de meeste westerse landen eigenlijk nog nauwelijks geloven in de hel en verdoemenis sprekende teksten van het laatste IPCC rapport (AR6). En daar is dan ook alle aanleiding toe, zoals ik al in mijn eerdere blogs hierover heb duidelijk gemaakt.
Een nieuwe hockey stick (nadat de oude al overtuigend naar het rijk der fabelen was verwezen), nieuwe klimaatmodellen die nauwelijks beterschap beloven ten opzichte van de oude gefaalde modellen, verwijzingen naar opwarming zonder enig bewijs dat kooldioxide hiermee iets te maken zouden hebben (dat bleek met een afnemend wolkendek te maken te hebben).
Niet geheel verassend blijken ook de regeringen van China en India het nodige aan klimaatonderzoek te doen en de resultaten hiervan blijken waarschijnlijk helemaal niet overeen te stemmen met die van het IPCC.
Vijay Jayaraj (Research Associate at the CO2 Coalition, Arlington, Va., en woonachtig in Bengaluru, India blogt bijvoorbeeld in https://wattsupwiththat.com/2021/11/17/the-facts-reporters-exploit-normal-weather-to-fan-climate-fear/ over de belachelijke alarmistische berichtgeving in Sky News over overstromingen in Chennai (vroeger: Madras) India. Aan de hand van onderzoek van het Climate Data Service Portal, Indian Meteorological Department (IMD).maakt hij korte metten met het ‘nieuws’ van Sky.
Maar wat was dan de nieuwe informatie die aanleiding zou geven om over te schakelen op “groene” maar zeer onzekere energie?
Niet onwelgevallig
Behept met een enigszins cynische natuur als ik ben, vraag ik me af of de stellingname van de westerse landen niet ook is ingegeven door de almaar duidelijker wordende problematiek om de ‘energie-wende’, met de huidige technische mogelijkheden tot een succes te maken.
Menton komt in https://www.manhattancontrarian.com/blog/2021-11-14-we-can-be-thankful-that-cop26-has-ended, wat mij betreft met een zinvolle analyse als hij stelt:
At this point, there are basically two paths that the world might take in the movement toward so-called “decarbonization” of the energy system:
-
Path 1 is the path of strict world socialism. Of course, this is the preferred path of climate activists and UN bureaucrats. In this scenario, the entire world is forced, through binding international agreements, into an energy straightjacket, mandating reduction and then elimination of the use of fossil fuels within two or three decades at most.
-
Path 2 is what happens when there are no compacts with material binding worldwide energy restrictions. On this path, everybody talks a good game about decarbonization but, lacking meaningful binding agreements, most of the countries, with most of the population, continue to pursue whatever energy system is most reliable and cost effective. In practice that almost inevitably means fossil fuels for most to all applications.
Meanwhile, a small number of wealthy, small-population jurisdictions that somehow become obsessed with the perceived virtue of eliminating fossil fuels — likely examples being Germany, California, New York, the UK, and perhaps South Australia (aggregating about 2-3% of world population) — will push the limits of decarbonization and intermittent renewable energy sources. They will then be the guinea pigs for the rest of the world to find out whether a decarbonized energy system can be made to work, and at what cost.
The end of the COP26 conference has shown that we are not on Path 1, and are unlikely to go there.
Clearly, the refusal of the developing countries (which include China and India, with about 35% of world population between just the two of them) to agree to energy suicide is keeping us off Path 1. I don’t see anything about that changing any time soon. Certainly not before 2030, by which time those two countries, and plenty of others with large populations (Indonesia, Vietnam, Philippines, Pakistan, Nigeria) will have swamped any fantasies about world emissions reductions by building swarms of new coal plants.”
Ik wil graag Nederland, thuisland van Frans Timmermans, bij de hierboven benoemde cavia’s toevoegen., maar ik snap dat Menton onze wereldmacht ‘vergeet’ bij zijn opsomming.
Praktische probleempjes
In zijn uitstekende blog https://www.climategate.nl/2021/11/noodkreten-van-het-netbeheer/ laat Hugo Matthijssen nog maar eens het probleem van de groene energievoorziening passeren. Een paar hoogtepunten:
“Eerst een opmerking: Het energiegebruik van Nederland reken je in Petajoules. Een PJ is 277.777.778 kWh. Het gebruik van huishoudens rekenen we in kWh. Het totale finale energiegebruik van Nederland was 2000 PJ en daarvan was 400 PJ-elektriciteit.
En dan lees je in een publicatie van het CBS dit:“productie groene stroom met 40% gestegen” zo krijgt niet alleen de politiek het idee dat we al een eind op weg zijn, maar via de media word dit ook snel verspreid.
Veel mensen denken op basis van dit soort publicaties is dat we met wind en zon onze stroomproductie kunnen regelen en ook nog eens waterstof kunnen produceren om het gas te vervangen. De werkelijkheid is niet echt rooskleurig.
Wat het CBS hier doet, is de cijfers van energieproductie met wind en zon weergeven in kWh dan lijkt het lekker veel. Ook wordt het begrip huishouden vaak gebruikt in plaats van kWh of MWh. Ook dat is onjuiste beeldvorming. Alle huishoudens samen gebruiken 4% van het totale finale energiegebruik in de vorm van stroom. Zo wordt aangegeven dat het windpark Gemini stroom levert voor 785.000 huishoudens en dat is ongeveer 0,4% van ons totale finale energiegebruik en daar moeten de inpassingsverliezen nog af. Zou je met die stroom ook nog waterstof produceren als buffer op het net dan blijft er nog veel minder over.
Terug naar het artikel van het CBS over de geweldige levering van groene stroom in 2020 wel 40% meer.
Wind leverde 13,9 miljard kWh en dat is 50,04 PJ. En zon kwam niet verder dan 7,99 miljard kWh en dat is niet meer dan 28,76 PJ.
In 2020 leverde wind en zon samen 78,8 PJ en dat is niet meer dan 3,84% van ons totale finale energiegebruik.
Maar dat is het nog niet. Wind levert stroom waarvan de pieken ongeveer 4 x hoger zijn dan de gemiddelde levering en dat betekent dat de stroom op het net moet worden aangepast aan de vraag van de gebruikers en dat kan alleen met de centrales die regeltechnisch deze stroom moet zien als een negatieve vraag. Meer wind dan minder centrale productie en valt de wind weg dan moet alles uit centrales komen. [waardoor het rendement van die centrales flink inboet, EJ]
Ook zonnestroom is een ramp op het netwerk het komt in grote pieken op het net in de zomer overdag, pieken die tegen het opgelegde piekstroom aan zitten en in de nacht en ook overdag in de winter zien we is de stroomproductie heel laag of niets. Wind en zon zijn weersafhankelijke bronnen die voor de piekverwerking veel meer netwerkcapaciteit nodig hebben dan de gemiddelde levering met b.v. een centrale. En wat zon betreft, we wonen dichter bij de Noordpool dan bij de evenaar en in Nederland leveren zonnepanelen ongeveer 10 % van dit opgelegde piekvermogen maal het aantal uren per jaar.
Om een voorbeeld te geven een woning met daarop 10 panelen van 380 Wp. Zou de productie 100% zijn dan is de levering 3800 Wp x 24 x 365 = 33.288.000 Wh, wat overeen komt op 33.288 kWh. In de praktijk is de levering van 10 panelen ongeveer 10% en dat is 3329 kWh per jaar Maar de pieken in de zomer kunnen oplopen tot het opgelegde piekvermogen. Dat betekent dat er, voor zonnepanelen bij het opvangen van het piekvermogen, een netwerk nodig is dat 9 x zwaarder moet zijn dan de gemiddelde levering.
En dan zien we inpassingsproblemen. Aan de productiekant centrales en wind en zon en als die het laten afweten dan moet alles uit centrales komen. In dit Duitse filmpje uit de praktijk kun je zien hoe dat werkt.
Bij pieken van wind en zon moet je de productie van centrales kunnen terugregelen. En dat betekent dat er een grens is aan de hoeveelheid opgesteld vermogen van wind en het opgelegde piekvermogen van zon. Dat wordt door de beleidsmakers en hun adviseurs meestal ontkend en ze gaan rustig akkoord met 200 miljard voor netwerkuitbreiding terwijl je nooit meer stroom op het net kunt brengen dan de vraag van het moment hoe zwaar je netwerk ook is.
(…)
Een centrale kan als dat gevraagd wordt 98% van het opgestelde vermogen leveren ( een keer per 4 jaar onderhoud). Wind op zee per jaar gemiddeld ongeveer 40% van het opgestelde vermogen en op het land gemiddeld 21% en dat weerafhankelijk. Zon komt niet verder dan 10% van het opgelegde piekvermogen x het aantal uren per jaar, als er geen negatieve NAO in beeld is. En bedenk dat bij gunstige condities zowel wind als zon, vaak een korte tijd, dit vermogen in grote pieken tot soms even 100% kunnen leveren en dat het netwerk de pieken moet kunnen verwerken.
(…)
En de universiteit in Wageningen heeft in 2015 met een praktijkproef gemeten wat een zonneakker per ha levert. Hun tekst: “3.1 Potentiële stroomopbrengst Op basis van de ervaringen op de Zonneweide uit voorgaand hoofdstuk kunnen we concluderen dat op efficiënt ingedeelde zonneparken een PV vermogen van 0,5 MWp per ha te realiseren is, waarmee onder onbeschaduwde omstandigheden 1.000 kWh per KWp per jaar aan stroom is op te wekken in de IJsselmeerpolders. Dat is een stroomopbrengst van 500 MWh per ha, ongeveer het verbruik van 150 huishoudens.” Bron: https://edepot.wur.nl/336567
En zo levert een zonneakker van 10 ha per jaar 5000 MWh met grote pieken en langere perioden met weinig tot geen levering. Een hoeveelheid stroom die de Eemshavencentrale in 3 uur en 12 minuten kan leveren. Met de laatste generatie zonnepanelen zal dat nu in de buurt van 5 uur komen. En dat met een zonneakker van 10 ha. (…)
Duidelijk is dat, gezien de beperkte sterk wisselende levering van wind en zon, deze middelen onbruikbaar zijn om onze energie in de toekomst mee op te bouwen. De productie is marginaal, weersafhankelijk en met grote pieken en tijdens een negatieve NAO heb je er niets aan. En toch zie je bij de regering en in de 2e kamer het beeld dat we met wind zon en wat biomassa wel centrales kunnen sluiten, het transport kunnen elektrificeren en de huizen van het gas af kunnen.”
Van het gas af
Beleidmatig was het optimisme groot. Cobouw meldt in 2019 nog https://www.cobouw.nl/duurzaamheid/nieuws/2019/01/gasloos-bouwen-de-stand-van-zaken-101268653 :
“We weten het inmiddels allemaal: Nederland moet van het gas af. Sinds 1 juli 2018 mogen nieuwbouwhuizen al niet meer aangesloten worden op het gasnet en per jaar moeten zo’n 30.000 tot 50.000 bestaande woningen van het gas af worden gehaald.”
Maar zelfs de Volkskrant laat hierover in het artikel https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/na-twee-jaar-experimenteren-in-aardgasvrije-wijken-zijn-slechts-206-huizen-van-het-gas-af~bf523a4d/, van 18 januari 2021, voorzichtig wat kritische geluiden horen:
“Als het grootste Nederlandse experiment in het aardgasvrij maken van bestaande huizen ons iets leert, is het dat de praktijk een harde leerschool is. Na ruim twee jaar zijn pas in vier van de eerste 27 proefwijken en –dorpen, opgeteld 206 huizen, van het gas afgesloten, blijkt uit een inventarisatie van de Volkskrant. De techniek, het draagvlak, de kosten: tot dusver valt eigenlijk alles tegen. Toch houden Rijk en gemeenten de moed erin.”
Ik weet niet zo zeker of dat zo is. En misschien was het tegensputteren van India en China ook voor onze beleidsmakers eigenlijk helemaal niet zo’n slecht nieuws. Misschien moeten we het voorstel van Menton maar volgen en even kijken of “Germany, California, New York, the UK, and perhaps South Australia” voor ons de hete kolen uit het vuur willen halen.
Waar zo’n COP26 bijeenkomst al niet goed voor is…
Geef een reactie