In mijn vorige blog verbaasde ik me nog over het grote aantal klimaat-alarmbellen de laatste tijd, en de aandacht die hieraan werd besteed. Iets wat blijk geeft van een hoge mate van naïviteit vrees ik. Deze week werd immers duidelijk waarom.
Greatest Hits is het 6e Assessment Rapport (AR 6) van The IPCC, uitgebracht 9 augustus 2021. Na een 54e zitting van de IPCC en de 14e sessie van de uitvoerende artiesten, werd het rapport uitgebracht, tijdens een breed opgezette bijeenkomst voor de pers, waarbij ook vragen mochten worden gesteld aan de leden.
Het verzamelalbum is onderverdeeld in een viertal thema’s, waarin onder meer de volgende nummers zijn (her)uitgebracht:
Album 1: Current state of the Climate
Human influence warmed the atmosphere, ocean and land
The scythe, a hockeystick PAGES2K remix
Greenhouse gas warming partly masked by aerosol cooling
Changes unprecedented over many centuries to many thousands of years
(new) Evidence of observed changes in extremes
Three Degrees
Album 2: Possible Climate Futures (the scenarios)
All the scenarios predict increase until mid-century
Greater changes because of the global warming increase
The global water cycle
The sinks will disappear
It will never go away
Album 3: Climate Information for Risk Assessment and Regional Adaptation
(new) Little effect global but great at regional scales in the near term
More when warmer, less when cooler
Great disasters cannot ruled out
Album 4: Limiting Future Climate Change
(new) Zero CO2, but don’t forget methane
Low GHG emission scenarios give different results than high GMG scenarios
De wet van de remmende voorsprong
Het is helaas een bekend verschijnsel dat het voor artiesten, na jarenlange successen, moeilijk is om zichzelf opnieuw uit te vinden. En eerlijk is eerlijk, het is ook moeilijk om het enorme succes uit 2007, (AR 4), na de succesvolle collaboratie met Al Gore, artistiek nog te overtreffen.
De voortekenen bedriegen helaas dan ook niet. Na AR5 (2014), waarin het grootste succesnummer van The IPCC (“The hockey-stick”) bijna onherkenbaar was geworden, moest al worden geconcludeerd dat dit de sound van de band zeker geen goed deed. En over AR6 moet eigenlijk worden gezegd dat het meer van hetzelfde is, waarbij ook de nieuwe nummers (“The scythe” en “Evidence of observed changes in extremes”) te commercieel en nog wat weinig doordacht lijken te zijn.
Natuurlijk is er voor de aanhangers van de band nog steeds veel te genieten. Ed Nijpels, voorzitter Voortgangsoverleg Klimaatakkoord en klaarblijkelijk ook inhoudelijk expert, zegt dat klimaatsceptici nu “alle argumenten uit handen [zijn] geslagen. (…)
Het rapport maakt duidelijk dat iedere aarzeling voor een stevig klimaatbeleid onverantwoord is. De partijen die onderhandelen over een nieuwe regering moeten snel met een stevige aanpak komen.”
En ook Eurocommissaris Timmermans, verantwoordelijk voor het klimaatbeleid van de Europese Commissie, spreekt van de dringende noodzaak om in te grijpen. “Het is niet te laat om het tij te keren, maar alleen als we nu daadkrachtig en gezamenlijk optreden.”
Maar bij de jongere fans zoals de influencer Greta Thunberg wordt er al op gewezen dat het rapport geen hard nieuws bevat. Ze roept iedereen op om “moedige” keuzes te maken. “We kunnen nog steeds de ergste gevolgen voorkomen, maar niet als we doorgaan zoals vandaag, en niet als we de crisis niet als crisis behandelen.”
De eerste dagen na de nieuwe release is echter al duidelijk geworden dat het nieuwe album voor de neutrale klimaatliefhebber niet brengt, wat de lange wachttijd (het vorige album dateert van 2014) en het grote aantal medewerkers, betrokken bij dit project, deed verwachten.
De kritische recensenten
De nieuwe bewerking van ‘de hockeystick’ trok uiteraard de meeste aandacht. Na de jammerlijke mislukking van de hockeystick bewerking in AR5 (de rechterlijke macht was helaas van mening dat de auteur Michael E. Mann te onzorgvuldig met de bewijsvoering was omgesprongen) was The IPCC van mening dat het anders moest.
Gelukkig is het besef gekomen dat je niet kunt aantonen dat de opwarming van de Aarde catastrofaal is, als dat helemaal niet blijkt uit de data.
Echter, de iewat geforceerde aanpak van PAGES2K, heeft er echter voor gezorgd dat alle klimaatvariatie voor het jaar 1850 is uitgevlakt naar 0 (dus: geen middeleeuwse opwarming meer, geen Romeinse warmteperiode, geen kleine ijstijd). Vervolgens is (op basis van eigen waarnemingen gedurende de laatste anderhalve eeuw) een rechte lijn naar boven getrokken, waarmee de hockeystick nog wat is geaccentueerd. Dit overigens tot groot genoegen van, de door rechtszaken behoorlijk gedupeerde, Hockeystick ontwerper Micheal E. Mann, die vergenoegd op Twitter reageert:
Het heeft de critici niet overtuigd. Specialist Stephen McIntyre heeft inmiddels vernietigend uitgehaald naar het geremixte nummer (zie: https://climateaudit.org/2021/08/11/the-ipcc-ar6-hockeystick/) en The IPCC zelf.
Hij meent: “If you thought Michael Mann’s hockey stick was bad, imagine a woke hockey stick by woke climate scientists. As the climate scientists say, it’s even worse that we thought.”
De evergreen “Greenhouse gas warming partly masked by aerosol cooling” kon natuurlijk niet ontbreken op dit album. Wanneer je een klimaatmodel maakt en je hebt een oplopend gehalte broeikasgassen, maar tevens periodiek ook lagere temperaturen, dan moet er ook iets zijn wat voor de kou zorgt. Aerosolen zijn hiervoor uitstekend geschikt, ook al omdat niemand zal kunnen aantonen dat het niet zo is…
Over “Changes unprecedented over many centuries to many thousands of years” heeft onlangs de Duitse rechtbank zich uitgesproken. Het lag dan ook voor de hand dat ook dit nummer zou worden opgenomen in het selecte Greatest Hits gezelschap.
Verwarrend is wel dat in dit album ook wordt vermeld dat op dit moment ongeveer 31% van de totale kooldioxide emissies wordt opgenomen door het land en 23% door de oceanen. Onduidelijk is waarom dat niet meer het geval zou zijn wanneer de kooldioxide emissies zullen afnemen als gevolg van de schaarste aan fossiele brandstoffen.
Met het nieuwe nummer “Evidence of observed changes in extremes” wordt stevig ingespeeld op recente klimaatontwikkelingen. Ik zal hierop later nog terugkomen.
Met “Three Degrees” probeert The IPCC eindelijk duidelijkheid te verschaffen over de prangende vraag hoeveel opwarming zal gaan plaatsvinden als gevolg van een verdubbeling van kooldioxide.
Met “Three Degrees” probeert The IPCC eindelijk duidelijkheid te verschaffen over de prangende vraag hoeveel opwarming zal gaan plaatsvinden als gevolg van een verdubbeling van kooldioxide. Ook dit weet criticaster Fritz Vahrenholts in zijn https://kaltesonne.de/monatliche-sonnenkolumne/ van 9 augustus 2021 niet op waarde te schatten:
“Er zijn nieuwe modellen (CMIP6), waarvan sommige tot volledig ongeloofwaardige resultaten hebben geleid.”
In het blad Science, gaf Paul Voosen op 27 juni 2021 al een flinke voorwaarschuwing: “Many of the world’s leading models are now projecting warming rates that most scientists, including the modelmakers themselves, believe are implausibly fast. In advance of the U.N. report, scientists have scrambled to understand what went wrong and how to turn the models, which in other respects are more powerful and trustworthy than their predecessors, into useful guidance for policymakers. “It’s become clear over the last year or so that we can’t avoid this,” says Gavin Schmidt, director of NASA’s Goddard Institute for Space Studies.” (https://www.sciencemag.org/news/2021/07/un-climate-panel-confronts-implausibly-hot-forecasts-future-warming)
De modellen
Om te controleren of CO2-invloed in de modellen misschien te sterk was, werd daarom ook “achterwaarts gemodelleerd” en kon inderdaad worden gezien dat de temperatuurontwikkeling over de afgelopen millennia in sommige modellen tot onrealistisch koude temperaturen leidden. Kijkend naar de toekomst, liepen veel modellen te warm.
Roger Pielke Jr. (https://twitter.com/RogerPielkeJr/status/1424711728898535425) merkt echter in zijn kritiek op de modellen onder meer op dat de modellen waarvan het IPCC zelf heeft gezegd dat ze eigenlijk uitgaan van onrealistische waarden, ook juist de modellen zijn die in het rapport verreweg het meest worden aangehaald.
Zelfs Gavin Schmidt, toch echt IPCC-adapt van het eerste uur, kwam tot de volgende conclusie over deze modellen: “waanzinnig eng – en fout”.
Een aardig voorbeeld van de wijze waarop de modellen functioneren wordt aangehaald door Willis Eschenbach, die het wel aardig leek om de zeespiegel van zijn vakantieadres (nabij San Francisco, wat beschikt over een van de beste en langste reeks zeespiegelmetingen) eens na te rekenen. (https://wattsupwiththat.com/2021/08/11/un-eye-p-p-sea-level/)
Net zoals de meeste zeespiegel meetstations (80%) is er ook in San Francisco geen sprake van een versnelling van de gemeten zeespiegelstijging. Die bedraagt dus al anderhalve eeuw 2 mm per jaar. 34 centimeter sinds 1850.
Het IPCC geeft zeven verschillende scenario’s, waarvan er een aantal, ook door het IPCC zelf, niet echt serieus worden genomen. Eschenbach gaat dan ook uit van de vier minst gevoelige scenario’s (1.9 t/m 7.0) hieronder weergegeven:
Maar zelfs bij het meest vriendelijke scenario (1.9) blijft er een probleem, wat Eschenbach doet verzuchten:
“I’m sure that you can see the problem. In their “expert judgment” of the model results, the median result (50% quantile) of the models for San Francisco sea-level rise for the current decade is 4 mm per year … say what? It’s been half of that for 170 years, and it’s suddenly gonna double this decade?
Now, at present we’re 2 years into the decade of the 2020s … so for the entire decade to average 4 mm per year, the rate would have to start accelerating today and continue accelerating to the point where it would hit about 7.5 mm per year by 2029. Only then would the decade average 4 mm per year.
It gets worse. The high estimates of sea-level rise (the 95% quantile) give San Francisco rates of rise ranging from 6.4 to 11.6 mm per year … for the current decade.
Sorry, but this is not science in any form. This is a joke.”
Dit alles maakt dat de modellen, waarop The IPCC, als in haar beste jaren, vertrouwt, dit keer eigenlijk (te?) weinig geloofwaardig zijn.
Maar in “Three degrees” wordt op basis van deze modellen blijkbaar ook nog ‘de heilige graal’ van klimaatonderzoek, de klimaatgevoeligheid ECS (temperatuurstijging bij verdubbeling van de CO2) verhoogd. Vahrenholt stelt: “Tot nu toe heeft het IPCC een range van temperatuurstijgingen verwacht van 1,5 tot 4,5 ° Celsius met een verdubbeling van de CO2-concentratie van 280 ppm (1850) naar 560 ppm in de toekomst. Tegen de achtergrond van de nieuwe modellen specificeert het IPCC nu een temperatuurbereik van 2 ° tot 5 ° C, met een smaller betrouwbaarheidsbereik van 2,5 ° C tot 4 °C. The IPCC durft nu zelfs een gemiddelde waarde van de klimaatgevoeligheid te geven, namelijk van 3°C voor een verdubbeling van CO2.”
In dit licht is het dan ook jammer en licht teleurstellend te noemen, dat de overige drie albums die in Greatest Hits zijn verwerkt, zozeer leunen op dezelfde modellen, die door de critici, maar klaarblijkelijk ook door de modelmakers zelf, al zozeer werden verguist.
Het betreft dan ook ouder materiaal, waaraan maar weinig is toegevoegd. Zoals gezegd, op “Little effect global but great at regional scales in the near term”, wil ik nog terugkomen, maar het nieuwe nummer “Zero CO2, but don’t forget methane” wordt ook al door Gavin Schmidt de grond in geboord:
“One line of evidence Schmidt cites comes from ice core records, which include two warm Arctic periods that occurred 8,000 and 125,000 years ago, he said. There is strong evidence that summer sea ice was reduced during these periods, and so the methane-release mechanism (reduced sea ice causes sea floor warming and hydrate melting) could have happened then, too. But there’s no methane pulse in ice cores from either warm period, Schmidt said. “It might be a small thing that we can’t detect, but if it was large enough to have a big climate impact, we would see it,” Schmidt told LiveScience.” (https://www.nbcnews.com/sciencemain/claims-arctic-methane-disaster-stir-controversy-6c10786434)
Eindoordeel
En wat blijft er dan nog over van dit laatste IPCC werk? Voor jonge fans is er misschien nog wat te genieten, maar de oude kritiek; “niet toegankelijk, te abstract”, blijft helaas van toepassing.
Kenners als Ed Nijpels en Bart Verheggen (https://klimaatveranda.nl/ ) kennen blijkbaar de weg, maar de totale onvindbaarheid van de concrete onderwerpen (verstopt in ongeveer 4000 blz tekst en figuren) maakt ook dat The IPCC er misschien beter aan had gedaan om toch nieuwe wegen in te slaan. Blijkbaar ook volgens Verheggen van wie ik de onderstaande illustratie heb ‘geleend’.
Het was dan ook te overwegen geweest om andere samenwerkingsvormen dan het eerder gevierde: “structured expert judgement (i.e., a formal, calibrated method of combining quantified expert assessments that incorporate all potential processes) te hanteren.
Ferdinand Meeus, scepticus, maar expert op het gebied van chemie, fotofysica en fotochemie, heeft geschreven over zijn ervaringen bij het IPCC en dit proces:
“de uiteindelijke selectie [van auteurs] gebeurt door een klein groepje personen in dienst van het IPCC samen met de hoofdauteurs van het vorige rapport.
Daarna moeten de uitverkoren wetenschappers (de hoofdauteurs) hun eigen publicaties en hun eigen persoonlijke besluiten vergelijken met die van andere wetenschappers die, zoals dat in de wetenschap gebruikelijk is, soms afwijkende of tegenstrijdige resultaten publiceren. Er moet dus afgewogen worden. Is het wit, zwart of grijs, of we weten het niet zeker?
Door het selectieproces van hoofdauteurs ontstaat er een automatisme om het vorige rapport steeds maar te bevestigen en afwijkende onderzoeksresultaten niet mee te nemen in de besluitvorming. Vanuit de positie van de IPCC-Chair is er duidelijk een politieke boodschap voor continuïteit.
Voor het schrijven van de uiteindelijke tekst van een bepaald hoofdstuk is er een duidelijke pikorde die begint bij de Contributing Author, vervolgens via de Lead Author naar de Coordinating Lead Author, om dan te eindigen bij het hoogste niveau van co-Chair en Chair. Het is echter vooral de Lead Author als expert in een bepaald vakgebied, die uiteindelijk zal beslissen of het wit of zwart is of grijs met spikkels. Per hoofdstuk is er één Lead Author (soms twee).
Het is hoofdzakelijk de mening van de hoofdauteur die zijn weg vindt naar de uiteindelijke tekst van elk technisch hoofdstuk. En die boodschap van de Lead Author komt dan meestal in de Samenvatting voor Beleidsmakers, die lijn per lijn wordt gecontroleerd door vertegenwoordigers van de deelnemende regeringen. Deze laatste controle is hoofdzakelijk om het klimaatverhaal in te passen in een breed politiek kader.” (zie: klimaatgek: “Dat nieuwe IPCC rapport”)
Het “gestructureerde expert judgement” was in de jaren rond 2007 een eye-opener voor iedereen die hiervoor open stond, maar is dit proces niet al te voorspelbaar geworden, nu is gebleken dat alleen experts met eenzelfde mindset mee mogen doen? Wat is er gebeurd met de meningen van serieuze critici, die zich al jaren hebben ingezet bij het denken over klimaatverandering?
Op de webpagina van Eschenbach (https://wattsupwiththat.com/2021/08/11/un-eye-p-p-sea-level/) lijkt het alsof deze vondst van The IPCC, die het samenwerken van duizenden wetenschappers mogelijk maakte (en sceptici het idee gaf dat hun mening werd gehoord), zijn langste tijd heeft gehad.
Heeft The IPCC zich op zijn “Greatest Hits” vergaloppeerd? Op de site https://kaltesonne.de/sechster-klimareport-des-ipcc-enttaeuscht-auf-ganzer-linie/#more-65739 worden in ieder geval harde noten gekraakt:
“Na de drukte over de AR6 deze week, wordt het waarschijnlijk snel stil over het nieuwe rapport. Omdat de betrokkenen weten wat ze voor het publiek hebben achtergehouden, waar het hachelijk wordt. Trouw aan het motto “The show must go on” werd de AR6 met een knal op het podium gezet, hoewel de wetenschappelijke basis zo zwak was als zelden tevoren. (..)
Er is geen weg meer terug voor het IPCC. Een hopeloze situatie.”
Zoals Status Quo na een zinloos aantal herhalingen van de oude successen, besloot om geen LP’s meer te maken, valt het ook voor The IPCC te overwegen om zich uitsluitend nog te beperken tot life-concerten. “End Of The Road” klinkt nu in ieder geval beter dan ooit tevoren.
Geef een reactie