Graag zou ik nu eens even (niet te lang) in het hoofd van Johan Vollebroek willen kijken. Hij heeft het voor elkaar gekregen, wat met maandenlange blokkades en acties van de boeren tevergeefs werd geprobeerd. Verreweg de meest strenge stikstofregeling in Europa, laat staan de rest van de wereld, is hedenmorgen door de Raad van State opgeblazen.

Het kon ook niet anders zult u misschien zeggen, geen moment te vroeg. En dat klopt, alleen de reden is een beetje raar. Volgens de Raad van State is de regeling immers nog steeds niet streng genoeg. En daardoor in strijd met de Habitatregeling en daardoor is de Wet onverbindend geworden.
Artikel 94 van de grondwet zegt immers:
“Binnen het Koninkrijk geldende wettelijke voorschriften vinden geen toepassing, indien deze toepassing niet verenigbaar is met een ieder verbindende bepalingen van verdragen en van besluiten van volkenrechtelijke organisaties.”
De website denederlandsegrondwet.nl geeft hierbij ook nog een uitleg van dit artikel in simpel Nederlands: “In dit artikel staat dat afspraken in internationale verdragen en beslissingen van internationale organisaties belangrijker zijn dan Nederlandse wetten.
Dit betekent dat iedere overheidsorganisatie en iedere rechter de plicht heeft een Nederlandse wet niet toe te passen, als een internationaal verdrag iets anders zegt dan onze wet. Dit is alleen zo als in het verdrag rechten en plichten van burgers staan.”
Democratie?
Raar genoeg mogen wij niet democratisch bepalen of een internationaal verdrag al dan niet iets anders zegt dan onze wet. Dat doet de rechter dus. Hij maakt uit (hij interpreteert) of een wettelijk voorschrift al dan niet verenigbaar is met verbindende internationale verdragen.
Nu is dat in sommige gevallen best simpel te bepalen.
Het ontbreken van een weduwnaarspensioen in de (inmiddels vervallen) Algemene Weduwen- en Wezenwet is in strijd met het gelijkheidsbeginsel uit het internationaal verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten.
Maar bij de zaak waarbij de Stikstofwet kwam te vervallen gaat het dus om een bouwvergunning waar 400-500 miljoen euro’s mee gemoeid zijn en die volgens onze klimaatdeskundigen hard nodig is om de wereld te redden. De vergunning moest worden vernietigd om een natuurgebied, wat grenst aan de tweede maasvlakte, gedurende enkele jaren, een stikstofbelasting van maximaal 7 gram stikstofoxiden per hectare per jaar te besparen.
